Αυτοί που μας αρπάζουν το ψωμί απ’ το τραπέζι …

Πριν από λίγες ημέρες μία μαθήτρια Γυμνασίου στον Πύργο Ηλείας, λιποθύμησε από την πείνα πέφτοντας κάτω, σε κεντρικό δρόμο της πόλης.

Γιατί πεινούσε η μαθήτρια;

Οι γονείς της είναι άνεργοι και τα λίγα και περιστασιακά μεροκάματα που κάνουν δεν τους φτάνουν για να αγοράζουν κάθε μέρα φαγητό.

Επιπλέον είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν το άδικο χαράτσι του ΕΝΦΙΑ και άλλα πρόστιμα για να μην τους αρπάξουν το μισοτελειωμένο σπίτι τους.

Χωρίς ντροπή, ανερυθρίαστα ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων της Κυβέρνησης (Άδωνις Γεωργιάδης) δηλώνει:

«Δεν μπορεί να υπάρχει προστασία της πρώτης κατοικίας γιατί είναι ζημία για την οικονομία. Σε καμία προηγμένη χώρα δεν υπάρχει».

Πόσο απάνθρωπο μπορεί να είναι ένα σύστημα που δέχεται ότι, η πλούσια κατά τα άλλα οικονομία τους, δεν μπορεί να προστατέψει την μοναδική κατοικία λαϊκών οικογενειών, ακόμη και όταν λιποθυμούν από την πείνα;

Πόσο “προηγμένα” – και για ποιους άραγε – μπορούν να θεωρούνται αυτά τα πλούσια καπιταλιστικά κράτη που δεν παρέχουν καμιά προστασία για τα σπίτια των φτωχών νοικοκυριών;

Την ίδια περίοδο δεκάδες χιλιάδες γεύματα μαθητών χάνονται γιατί το άθλιο αυτό καπιταλιστικό κράτος έχει εναποθέσει ακόμη και τη σίτιση των μαθητών σε επιχειρηματίες.

Η διοίκηση του Δήμου Νεάπολης-Συκεών (με το μεγάλο ταμείο που το διαφημίζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί) αρνήθηκε να αναλάβει τη σίτιση των μαθητών του Δήμου, έστω και προσωρινά έως ότου λυθεί η δικαστική διένεξη των επιχειρηματιών.

«Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί/ Οι έμποροι φωνάζουν γι’αγορές/ Οι άνεργοι πεινούσαν/ Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται/ Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι/ Κηρύχνουν τη λιτότητα/ Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα/ Ζητάνε θυσίες»

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Αυτή η βαρβαρότητα, όπου ο παραγόμενος από τους εργαζόμενους πλούτος γεμίζει τα σεντούκια των καπιταλιστών, ενώ τα παιδιά τους λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα,

χρειάζεται άμεσα να απαντηθεί με οργάνωση, αγώνα και μαζική δράση.