Έφερε η διοίκηση του δήμου (16/2/22) ένα ψήφισμα για την ανάγκη κάλυψης των κενών θέσεων εκπαιδευτικών στα σχολεία.
Μα αυτό το θέμα δεν είναι καθόλου καινούριο.
Απασχολεί εκπαιδευτικούς, ενώσεις γονέων και 15μελή μαθητών, πάνω από μία δεκαετία.
Τώρα έφτασε στα αυτιά της διοίκησης;
Το να χρησιμοποιήσουμε τη λαϊκή ρήση «κάλιο αργά παρά ποτέ» θα ήταν προσβολή για την ίδια τη ρήση.
Κάθε τι άλλο παρά κάτι τέτοιο ισχύει στην περίπτωση της διοίκησης.
Γιατί
όμως έφεραν τώρα αυτό το ψήφισμα;
Γιατί το γενικό και οξυμένο πανελλαδικό πρόβλημα των χιλιάδων κενών εκπαιδευτικών θέσεων χτύπησε έντονα και τα σχολεία του δήμου μας (εδώ και χρόνια το χτυπάει αλλά στου κουφού την πόρτα …).
Γιατί εντάθηκαν οι διαμαρτυρίες και αυξήθηκαν οι κινητοποιήσεις, εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών.
Τώρα αναγκάζονται, κάτω από την πίεση της άθλιας πραγματικότητας που υπάρχει στα σχολεία του δήμου μας, να δηλώνουν “διαμαρτυρόμενοι”.
Τι
προσπαθούν να πετύχουν σήμερα με αυτό το ψήφισμα;
Να παρουσιαστούν σαν αγωνιστές ενάντια στην πολιτική υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης, κρύβοντας ταυτόχρονα τους πραγματικούς ενόχους και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί η πολιτική τους.
Δεν νομίζουμε ότι μπορούν να τα καταφέρουν.
Σε όλο τους το ψήφισμα δεν λένε
ούτε μισή γραμμή για τις αιτίες που οδήγησαν σ’ αυτή την άθλια κατάσταση.
Ποιες
πολιτικές οδήγησαν στη δημιουργία αυτών των εκπαιδευτικών κενών (και όχι μόνο);
Δεν είναι οι πολιτικές κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΟΟΣΑ, του ΣΕΒ, που θέλουν ένα σχολείο ταξικά κατηγοριοποιημένο, υποβαθμισμένο δηλαδή για τα παιδιά των λαϊκών εργατικών οικογενειών και πρότυπο για όσους μπορούν να πληρώσουν;
Ποια
πολιτικά κόμματα στήριξαν αυτές τις πολιτικές;
Όλα τα αστικά κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ) στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν αυτές τις πολιτικές.
Όταν το ΚΚΕ απαίτησε από την κυβέρνηση τη μονιμοποίηση των δεκάδων χιλιάδων συμβασιούχων, η κυβέρνηση της ΝΔ απέκλεισε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο στηριζόμενη στην απαγόρευση του άρθρου 103 του Συντάγματος.
Ποιοι υπερψήφισαν αυτό το άρθρο, στην πρόσφατη αναθεώρηση του συντάγματος;
Συντεταγμένα
και από κοινού τα κόμματα ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ , ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ.
Το ίδιο συντεταγμένα και από κοινού υπερψήφισαν το κείμενο της διοίκησης οι παρατάξεις του δημοτικού συμβουλίου που στηρίζονται απ’ αυτά τα κόμματα!
Ποια
ήταν η στάση της διοίκησης όλα αυτά τα χρόνια;
· Δεν ήταν αυτοί που υπερθεμάτιζαν για τις χιλιάδες συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολείων πανελλαδικά και τις ονόμαζαν «πρόοδο»;
· Δεν ήταν αυτοί που, καταμεσής της φονικής πανδημίας, αποφάσιζαν καταργήσεις-συγχωνεύσεις σχολείων και σχολικών τμημάτων του δήμου;
· Δεν είναι αυτή η διοίκηση που έκανε ότι μπορούσε για να διαβάλει και να σταματήσει τους μαθητικούς αγώνες, που ζητούσαν 15μελή τμήματα μαθητών και προσλήψεις καθηγητών, στέλνοντας υπαλλήλους της να σπάνε αλυσίδες και να προπηλακίζουν μικρούς μαθητές;
Πολλά ακόμα θα μπορούσαν να γραφτούν για την αντιεκπαιδευτική δράση της συγκεκριμένης διοίκησης, που δεν χωρούν όμως στα πλαίσια αυτής της ανακοίνωσης.
Τι
απ’ όλα αυτά παρουσιάζουν στο ψήφισμά τους;
Θα ήταν παράδοξο να παρουσίαζαν έστω και το παραμικρό, από τη στιγμή που όχι μόνο συμφωνούν με αυτού του είδους τις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές αλλά πρωτοστατούν και στην υλοποίησή τους.
Γι’ αυτό και αρκούνται σε μια «φιλολογική αναζήτηση» στο «τι νοείται και τι όχι στον 21ο αιώνα», «εγείροντας» μια σειρά ρητορικών ερωτημάτων, πού άραγε;
Σε αυτά τα υπουργεία τα οποία και αποφασίζουν αλλά και υλοποιούν όλους αυτούς τους αντιεκπαιδευτικούς νόμους!!!
Σε ένα δισέλιδο – υποτίθεται διεκδικητικό
ψήφισμα – δεν τόλμησαν ούτε μία φορά να γράψουν την λέξη «απαιτούμε»!
Ο πολιτικός καθωσπρεπισμός τους, απαγορεύει τέτοιες «βαριές» εκφράσεις.
Μεταξύ πολιτικών φίλων είναι επιβεβλημένη μια «πολιτισμένη» συζήτηση. Με ανταλλαγή επιστολών, αλλά πάντα μακριά (αλλοίμονο!) από αγωνιστικές κινητοποιήσεις και δράσεις.
Φορώντας τον μανδύα του αγωνιστή, δηλώνουν τώρα: «Είμαστε με το μέρος της δημόσιας εκπαίδευσης και θα αγωνιστούμε για την αναβάθμιση της».
Μα ακριβώς αυτή τη δημόσια εκπαίδευση θέλουν.
Σχολεία και εκπαιδευτικούς, που θα «αξιολογούνται» με βάση τους σπόνσορες που θα βρίσκουν. Με επέκταση της επιχειρηματικής – ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας τους, με γονείς και μαθητές σε ρόλο πελατών και εκπαιδευτικούς με σκυμμένο το κεφάλι.
Εκπαίδευση με πλήρη υποβάθμιση όλων των μορφωτικών δικαιωμάτων για την πλειονότητα των παιδιών των λαϊκών οικογενειών, με βαθύτερη ταξική κατηγοριοποίηση και διαφοροποίηση σχολείων, μαθητών και εκπαιδευτικών.
Όλα αυτά τα ονομάζουν
«αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης»
Στον αντίποδα αυτής της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής βρίσκονται τα αιτήματα και οι αγώνες εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών.
Στον 21ο αιώνα χρειάζεται ένα σύγχρονο σχολείο το οποίο θα προσφέρει ολόπλευρη μόρφωση σε όλα τα παιδιά, σε όλα τα πεδία της γνώσης, ικανότητα στη γραπτή γλώσσα και στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης.
Ένα σχολείο των ίσων και των πολλών, χωρίς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς.
Ένα σχολείο με σύγχρονες κτηριακές υποδομές, με την κάλυψη όλων των αναγκαίων εκπαιδευτικών κενών με μόνιμους καθηγητές, με την εξασφάλιση ειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού για την παράλληλη στήριξη όλων των μαθητών που την χρειάζονται.
Αυτό που αποδεικνύεται για
μια ακόμη φορά είναι ότι από τέτοιες κυβερνήσεις και τέτοιες διοικήσεις δήμων,
οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα μόνο κοροϊδία μπορούν να εισπράξουν.
Μονάχα ο συλλογικός αγώνας
εκπαιδευτικών, γονιών, φοιτητών, μαθητών, μπορεί να βάλει φραγμό στις
αντιεκπαιδευτικές τους μεθοδεύσεις.