"Έφυγε" ο πολυαγαπημένος μας σύντροφος Τάκης Τσακιρίδης τη Τρίτη 30 Ιουνίου. Στη κηδεία του τη Τετάρτη 1 Ιουλίου εκφωνήθηκε ο παρακάτω επικήδειος από την Κομματική Οργάνωση Συκεών του ΚΚΕ.
Εκ μέρους
της Κ.Ο. Συκεών του ΚΚΕ αποχαιρετούμε σήμερα τον καλό μας σύντροφο Τάκη Τσακιρίδη
που στα 84 χρόνια ζωής και δράσης του άφησε σπουδαία παρακαταθήκη ανιδιοτελούς αγώνα
και αυτοθυσίας για την προκοπή του λαού μας μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, του Κόμματος
που τόσο πολύ αγάπησε και τίμησε. Ο σύντροφος Τάκης με την αταλάντευτη στάση του
αποτελούσε και θα αποτελεί παράδειγμα για τις επόμενες γενιές.
Γεννημένος την 1η Ιουλίου, σαν σήμερα,
του 1931 στην Άνω Ράχη Πτολεμαίδας από γονείς και οικογένεια κομμουνιστών εντάχθηκε
από νωρίς στην πάλη για μια κοινωνία δίχως εκμετάλλευση. Πρώτη φορά άκουσε τη λέξη
“κομμουνιστής” στα 1939, επί δικτατορίας Μεταξά, με αφορμή ένα γράμμα που έφτσε
σπίτι από τον εξόριστο κομμουνιστή θείο του. Μετά από αυτό μπόλιασε βαθιά μέσα του
την πίστη στα ανώτερα πανανθρώπινα ιδανικά του ΚΚΕ.
Την περίοδο της Κατοχής εντάχθηκε στα Αετόπουλα
και έδρασε σαν “σύνδεσμος” μεταξύ του ΕΛΑΣ και των Εαμικών οργανώσεων της περιοχής
του.
Την περίοδο μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο στιγματισμένος
από το μισαλλόδοξο καθεστώς της εποχής κυνηγήθηκε με μένος. Μέσα σε αυτό τον κυκέωνα
γνωρίζει τη συντρόφισσα στη ζωή του και στο
Κόμμα, Σοφία, με την οποία απόκτησαν τρία παιδιά τον Αλέξανδρο, το Βασίλη και τον
Χριστόφορο.
Στα πέτρινα χρόνια της χούντας τον συλλαμβάνουν
την ώρα που δούλευε στα χωράφια και τον στέλνουν στη Γυάρο, αφήνοντας πίσω δύο ανήλικα
παιδιά. Απολύεται το 1970 ανήμερα του 15αυγουστου μετά από 3,5 χρόνια εξορίας και
το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να παρουσιαστεί στο διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος
του χωριού του. Είναι χαρακτηριστική της σιδερένιας πυγμής και της αταλάντευτης
στάσης του η στιχομυθία με τον αστυνομικό διοικήτη, όταν μπαίνοντας μέσα στο τμήμα
είπε “Ονομάζομαι Τσακιρίδης Δημήτρης, είμαι αταλάντευτος κομμουνιστής, εξορίστηκα
στη Γυάρο όχι γιατί είμαι εγκληματίας αλλά για τα φρονήματά μου και σήμερα απολύθηκα
από εκεί”, προκαλώντας σεβασμό και δέος ακόμη και στον διοικητή.
Η Μεταπολίτευση τον βρίσκει δουλεύοντας
σε ξυλουργεία και οικοδομές και παράλληλα πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Αποκτάει
και τον τρίτο και τελευταίο του γιο, τον Χριστόφορο. Το 1979 εκτιμώντας τη δράση
του και τις ικανότητές του στάλθηκε από το ΚΚΕ στη Μόσχα για να παρακολουθήσει
8 μήνες την Ανώτατη Κομματική Σχολή Μόσχας.
Σημαντική ήταν
η συμβολή του όλα αυτά τα χρόνια στην κομματική οικοδόμηση, ενώ τον διέκρινε η αδιάλλακτη
στάση απέναντι σε κάθε οπορτουνιστική παρέκκλιση. Υπερασπίστηκε πάντα την επαναστατική
προοπτική, το πρόγραμμα και το καταστατικό του Κόμματος, ιδιαίτερα κατά την περίοδο
των αντεπαναστατικών ανατροπών 1989-1991.
Τα τελευταία
χρόνια, πάρα τα σοβαρά προβλήματα υγείας και παρά την ηλικία του, ήταν πάντα κοντά
στην οργάνωση και στο Κόμμα, παρακολουθώντας τις εξελίξεις και τη δράση του κινήματος.
Δεν έλειψε από καμία δράση του Κόμματος,
που τόσο τίμησε με την εντιμότητα και την
αγωνιστική του ζωή. Καθημερινός του σύντροφος επί 60 χρόνια ήταν ο Ριζοσπάστης τον
οποίο διάβαζε και διακινούσε έως και τις τελευταίες μέρες της ζωής του.
Πολυγαπημένε σύντροφε Τάκη, δεν λύγισες ποτέ. Ανήκες σε μια γενιά που με
τις θυσίες της έκανες περήφανους όλους εμάς τους συντρόφους σου κομμουνιστές. Άνθρωποι
σαν κι εσένα μπορεί να φεύγουν, αλλά δε σβήνουν ποτέ από τη συλλογική μνήμη, χαράζουν
δρόμους και βάζουν λιθαράκια για μια κοινωνία όπου ο λαός θα είναι νοικοκύρης στον
τόπο του, για μια κοινωνία σοσιαλιστική, για τον κομμουνισμό.
Εκ μέρους της Κ.Ο. Συκέων του ΚΚΕ εκφράζουμε
στην οικογένεια και τους οικείους τα θερμά μας συλληπητήρια.
Ακριβέ μας σύντροφε, καλό κατευόδιο.