Σχολιασμός επικαιρότητας

Έχω ανάγκη να πανηγυρίσω !!!

Μπορεί να ξεχάστηκαν τα περί κουρέματος του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και τώρα να παζαρεύουμε για την επιμήκυνση του.

Μπορεί να αλλάξαμε γνώμη για το απεχθές και βάρβαρο μνημόνιο και τώρα να δεχόμαστε πως το 70% αυτής της βαρβαρότητας ήταν … φιλολαϊκή.

Μπορεί εκείνη η λεγόμενη συμμαχία του Νότου να αποδείχτηκε σκέτη μπαρούφα αφού πρώτα αυτές οι κυβερνήσεις μας καλούν να τηρήσουμε στο έπακρο τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει.

Αλλά τέλος πάντων υπάρχουν και πολλοί άλλοι λόγοι που μπορούμε να πανηγυρίζουμε.

► Ένιωσα μια ανακούφιση βρε παιδί μου όταν ο υπουργός εξωτερικών κ. Κοτζιάς απαίτησε να μην βάζουνε την υπογραφή της χώρας μας κάτω από κείμενα … χωρίς να μας ρωτάνε!!!

Όταν βέβαια τον «ρώτησαν», υπέγραψε τα ίδια και χειρότερα με τους προηγούμενους σε σχέση με την Ουκρανία.

► Ένιωσα ρίγη συγκίνησης βλέποντας τον κ. Βαρουφάκη να αντιμετωπίζει τον κ Ντάισελμπλουμ, χωρίς γραβάτα και το πουκάμισο απέξω, απαιτώντας να μην δεχόμαστε την επιτήρηση των όρων του μνημονίου από τους υπαλλήλους (τρόικα) αλλά κατευθείαν από τα αφεντικά (ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ)

► Μου ήρθε να ουρλιάξω από την χαρά μου όταν είδα πόσο αποφασισμένος ήταν να αδειάσει τους δρόμους της πόλης μας από τα αμέτρητα πολυτελή καγιέν που μας είχαν κατακλίσει και επιτέλους να ξεχάσουμε την λιτότητα, ζώντας από εδώ και πέρα … έναν «λιτό βίο».

► Ένιωσα περήφανος που ο νέος μας πρωθυπουργός μας διαβεβαιώνει πως το μνημόνιο (όπως το ξέραμε) δεν υπάρχει πια και τώρα ψάχνουμε να βρούμε ένα νέο όνομα που μπορεί να λέγεται «πρόγραμμα», «γέφυρα», «νέα συμφωνία» ή «new deal» που όμως θα σέβεται τους θεσμούς (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ), που δεν αμφισβητεί η νέα κυβέρνηση.

Και τέλος πάντων εγώ ο μέσος ανθρωπάκος – που προσδοκώ να αλλάξει κάτι προς όφελος μου – θέλω, επιζητώ, ψάχνω να νιώσω και εγώ βρε αδελφέ πως για κάτι πρέπει να πανηγυρίσω.

Ότι «επιτέλους σηκώνουμε ανάστημα», πως «κάτι πάει να αλλάξει», ότι τέλος πάντων «τώρα μας υπολογίζουν» και «τώρα γίνεται ουσιαστική διαπραγμάτευση».

Στο κάτω κάτω μου αρέσει και λίγο το «περιτύλιγμα» του «στιλ ντυσίματος» και του «ποπ-σταρ υπουργού» με την μοτοσυκλέτα και το σακίδιο στον ώμο, που μπορεί να ... «λέει κάτι» αλλά μετά επεξηγεί ότι «δεν το εννοούσε ακριβώς έτσι» και τόσα άλλα.

Θυμάμαι πως και το 1983 έκανα το ίδιο πανηγύρι. Είχε μόλις ενάμιση χρόνο που καταφέραμε να διώξουμε την «επάρατο δεξιά» και το ΠΑΣΟΚ είχε πάρει την εξουσία με τα συνθήματα «Έξω από ΕΟΚ και ΝΑΤΟ», «Έξω οι βάσεις του θανάτου», κλπ.

Στις 15 Ιουλίου η “αριστερή κυβέρνηση” του ΠΑΣΟΚ υπέγραφε μια νέα συμφωνία για την παραμονή των  ΝΑΤΟικών βάσεων που την παρουσίαζε σαν «συμφωνία απομάκρυνσης» τους.

Τότε να δεις πανηγύρια. Γέμισαν οι πλατείες από τις γιορτές που κάναμε για το … «διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων».

32 χρόνια μετά οι βάσεις όχι μόνο εξακολουθούν να είναι εδώ αλλά ολοένα και περισσότερο συμβάλουν στον εγκληματικό ρόλο τους απέναντι σε άλλους λαούς αλλά και στον δικό μας.

Γι αυτό και άρχισαν να με φοβίζουν οι κομπασμοί του κ. Τσίπρα ότι κατάφερε δηλαδή έναν λαό εκεί που «πριν από πέντε χρόνια ήταν στους δρόμους και στις πλατείες με διάθεση να καταγγείλει και να καταδικάσει τις κυβερνητικές επιλογές» σήμερα «έχουμε τον ίδιο λαό να διαδηλώνει όχι ενάντια στην κυβέρνησή του αλλά για να ισχυροποιήσει τη θέληση της κυβέρνησής του».

Και για να συνεννοούμαστε.

Μπορεί όλοι αυτοί οι αστέρες της «νέας πολιτικής σκηνής» να μιλάνε για «τέλος της τρόικας», κανείς όμως από όλους αυτούς δε μιλά για «τέλος» της ΕΕ, του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και λυκοσυμμαχιών του κεφαλαίου που συναποτελούν την τρόικα.

Κανείς τους δε μιλά για «τέλος» της συμμετοχής της Ελλάδας σε αυτούς τους οργανισμούς, που επιβάλουν και το διαρκές ξεζούμισμα του λαού μας.