Οργανωμένα, συντεταγμένα, με νηφαλιότητα … προς το σφαγείο

Αυτό προτείνει στην ουσία η διοίκηση του δήμου, σε 39 εργαζόμενους της δημοτικής επιχείρησης ΚΕΥΝΣ, ζητώντας να συμφωνήσουν στην απόλυσή τους (!!!) γιατί … «ο νόμος το επιβάλλει»!

Η διοίκηση του πρώην δήμου Νεάπολης, προσέλαβε όλους αυτούς τους εργαζόμενους (οι περισσότεροι από τους οποίους δουλεύουν για 20 συνεχόμενα χρόνια μέχρι σήμερα) μετατρέποντας “παράτυπα” τις συμβάσεις τους από ορισμένου χρόνου σε αορίστου.

Η “παρατυπία” αυτή ήταν γνωστή στην σημερινή διοίκηση του δήμου Νεάπολης-Συκεών, τουλάχιστον από το 2012, η οποία – σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της – προσπαθούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με επιστολές και επισκέψεις σε υπουργικά γραφεία και διαδρόμους είτε μέσω της ΚΕΔΕ είτε από μόνη της.

Όπως ήταν αναμενόμενο καμιά απ’ αυτές τις προσπάθειες δεν έδωσε λύση στο πρόβλημα των εργαζομένων. Άλλωστε τα τελευταία 15 χρόνια το δημόσιο όλο και συρρικνώνεται από πλευράς προσωπικού και χρηματοδότησης.

Σε αυτή την κατάσταση, οι φορείς του Δημοσίου με την ενθάρρυνση (αν όχι με τον εξαναγκασμό) όλων των κυβερνήσεων, αξιοποίησαν κάθε είδους ελαστικές σχέσεις εργασίας, για να καλύψουν ανάγκες που κάθε άλλο παρά έκτακτες είναι (βρεφονηπιοκόμοι, εργάτες καθαριότητας, σχολική καθαριότητα, κλπ.).

Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένας στρατός συμβασιούχων – η ΑΔΕΔΥ τους υπολογίζει σήμερα στο 20% του συνόλου των εργαζομένων στο Δημόσιο.

Φτάνοντας τώρα ο κόμπος στο χτένι – και μετά από την παρέμβαση οικονομικού εισαγγελέα, λόγω κάποιας «ανώνυμης καταγγελίας» – τι προτείνει ως λύση η διοίκηση και ο νομικός της σύμβουλος;

«Συναινέστε στην απόλυσή σας (λένε στους εργαζόμενους), ώστε να διευκολυνθούμε στην αντιμετώπιση του οικονομικού εισαγγελέα και μετά βλέπουμε. Θα κάνετε ασφαλιστικά μέτρα, θα κάνετε αγωγή, θα σας υπερασπιστούμε στα δικαστήρια και μπορεί να επανέλθετε αν δικαιωθείτε…»!

Ούτε λίγο ούτε πολύ ζητάνε από τους εργαζόμενους να θυσιαστούν προληπτικά για να πέσει η Διοίκηση στα μαλακά, υποσχόμενη μια απίθανη δικαίωση και τακτοποίηση τους στο απροσδιόριστο μέλλον.

 

Αλήθεια φταίνε σε τίποτα οι εργαζόμενοι για το αδιέξοδο που οδήγησε η πολιτική της διοίκησης όλα αυτά τα χρόνια;

Ευθύνονται οι ίδιοι γιατί μετά από 20 χρόνια συνεχόμενης εργασίας, θεωρείται ακόμη σήμερα σαν “παράτυπη” η μονιμοποίησή τους;

Οι άνθρωποι ζητούσαν δουλειά να θρέψουν τις οικογένειές τους, και γι’ αυτό προσλήφθηκαν. Δούλεψαν όλα αυτά τα χρόνια προσφέροντας υπηρεσίες και καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Δήμου.

Η όποια διοικητική-νομική αστοχία που παρουσιάζουν σήμερα μπροστά τους, δεν τους αφορά, δεν είναι δική τους ευθύνη, οι περισσότεροι δεν είχαν ιδέα για τις κινήσεις και τις αυθαιρεσίες της όποιας Διοίκησης.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παρασυρθούν από υποσχέσεις και απειλές. Να αναλογιστούν και να συνειδητοποιήσουν ότι η τακτική που προσπαθεί να επιβάλλει η διοίκηση, με εκφοβισμούς και νομικίστικα κολπάκια, είναι η ίδια τακτική που τους έφερε σε αυτή την κατάσταση.

Αυτό που έλειπε από την όποια προσπάθεια λύσης του προβλήματος τα προηγούμενα χρόνια ήταν η δική τους παρουσία και πρωτοβουλία, ο δικός τους μαζικός και οργανωμένος αγώνας.

Η εποχή που τα «προβλήματα» λύνονταν από Δημάρχους, Κυβερνητικούς Βουλευτές και Υπουργούς, πίσω από κλειστές πόρτες σε γραφεία και διαδρόμους έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Αυτό που είναι ανάγκη των καιρών είναι οι εργαζόμενοι να βγουν στο προσκήνιο μαζικά και οργανωμένα, να αγωνιστούν.

Αυτό δηλαδή που ο Δήμαρχος δεν θέλει με τίποτα, αυτό που οι κύριοι νομικοί σύμβουλοι, αλλά και κάποιες δημοτικές παρατάξεις, αποφεύγουν ακόμα και να ψελλίσουν.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να φοβούνται. Έτσι κι αλλιώς δεν έχουν και πολλά ακόμα να χάσουν, από τη στιγμή που η Διοίκηση του Δήμου τους έχει προγράψει – έχει βγάλει ακόμα και το χρονοδιάγραμμα των απολύσεων τους.

Οι μαζικοί και οργανωμένοι αγώνες σε άλλους κλάδους δείχνουν τον δρόμο.

Εκεί που οι εργάτες (διανομείς, λιμενεργάτες, μεταλλεργάτες) οργανώθηκαν και πάλεψαν, αψηφώντας απειλές και υποσχέσεις, κέρδισαν και γύρισαν με το κεφάλι ψηλά στα σπίτια και τις οικογένειές τους.

Εκεί που ζήτησαν και πήραν έμπρακτη αλληλεγγύη από άλλα σωματεία και οργανώσεις εργαζομένων, από φορείς της τοπικής (και όχι μόνο) κοινωνίας, ενισχύθηκε ο αγώνας τους, άντλησαν δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσουν.

Αυτός είναι ο δρόμος που εμείς προτείνουμε και υποσχόμαστε ότι θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε ο αγώνας αυτός να πετύχει και οι εργαζόμενοι να παραμείνουν εργαζόμενοι και όχι άνεργοι πελάτες μεγαλοδικηγόρων…