"Στέφανε Ακανθοστέφανε
το ακάνθινο στέφανο
στο μέτωπό σου
πελώριο φωτοστέφανο
στους κροτάφους του σύμπαντος
Στέφανε Ακανθοστέφανε τα ματωμένα εικοσιτέσσερα χρόνια σου
εικοσιτέσσερα απέραντα χρώματα
στον ορίζοντα
Στέφανε Ακανθοστέφανε
έκλαψε η νύχτα όλα τ΄αστέρια της
στο γυμνό σώμα σου
ενώ μες απ΄τα σταυρωμένα χέρια σου
το περιστέρι της νεότητάς σου
έφευγε μεταφέροντας
το άσπρο και ρόδινο στέφανο
για της αυγής το μέτωπο.
Στέφανε Αστέφανε στεφανωμένε της αιωνιότητας
επάνω στο μικρό τραπέζι σου
με το σφυρί, την πένσα και το κατσαβίδι σου
μαδάνε τα πορτοκαλάνθια τους
οι μέρες μας.
Στέφανε Εργατοστέφανε
η πέτσινη τσάντα σου
με τα εργαλεία της δουλειάς σου
και με το περιγιάλι της Θεσσαλονίκης σου
σα μια κουλούρα συρματόσχοινο
στου φεγγαριού το χέρι απόψε κρέμεται,
Και δε φοβόμαστε πια, Στέφανε
μη και κοπεί το φως
μη κι΄ απομείνουμε στη μέση
καθώς διαβάζουμε τον ύμνο της Ελευθερίας
που υπέγραψες με το αίμα σου.
Στέφανε Φωτοστέφανε
με τη γαλάζια φόρμα σου
τη σκάλα της αθανασίας ανέβηκες
κι΄ ορθός με το λαμπρό ατσάλινό σου
μες απ΄ τις σιωπηλές πληγές μας πέρασες
το ασύντριφτο καλώδιο
για το μεθαυριανό
ηλεκτροφωτισμό του κόσμου, Στέφανε."
Γιάννης Ρίτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.